ที่หอประชุมอำเภอผักไห่ ซึ่งเป็นสถานที่ตรวจเลือกทหารประจำปี 2565 สายวันนี้ผมได้รับโทรศัพท์จากนาย ธงชัย นัยเนตร กำนันตำบลลาดชิด ว่าได้รับการประสานจากลูกบ้านที่เป็นผู้หญิง ขอความช่วยเหลือให้ได้พบหน้าลูกชายสักครั้ง หลังจากพลัดพรากจากกันมาประมาณ 20 ปี ซึ่งทราบว่าจะมาเกณฑ์ทหารในวันนี้ ผมจึงได้เข้ามาพบผู้หญิงที่อ้างว่าเป็นแม่แล้วสอบถามเรื่องราว ได้ความว่า ตนเองชื่อนางสาวอำพร ส่องสีเมฆ เป็นคนบ้านลาดชิด อ.ผักไห่ จ.พระนครศรีอยุธยา ได้แต่งงานกับสามีคนเมืองนนทบุรี แล้วไปพักอาศัยอยู่กับครอบครัวของสามีที่นั่น มีลูกด้วยกัน 2 คน เป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่พอลูกคนโต อายุ 3 ขวบ คนเล็กอายุ 1 ขวบ สามีก็เสียชีวิต ก่อนที่จะเสียชีวิต ก็ได้สั่งเสียร้องขอกับภรรยาว่า ขอให้ลูกๆอยู่กับปู่ย่าเพราะคิดว่ามีฐานะความมั่นคงที่ดีกว่า เพื่ออนาคตของลูกๆ ต่อมาเมื่อสามีตายแล้ว ภรรยาเลยต้องออกจากบ้านสามีไป จำใจทิ้งลูกไว้กับปู่ย่าตามสัญญาที่ให้ไว้กับสามีก่อนตาย โดยมีพี่สาวสามีหรือป้าของลูกเป็นหลักในการเลี้ยงดูลูกๆของตัวเองอีกแรงหนึ่ง ตนเองได้กลับมาใช้ชีวิติอยู่ที่บ้านลาดชิด อ.ผักไห่ บ้านเกิดจนปัจจุบันประมาณ 20 ปีแล้ว ได้เพียรพยายามจะไปหาลูกอยู่สองสามครั้ง แต่ก็ไปไม่ถูกเพราะสภาพบ้านเมืองเปลี่ยนแปลงไป ผมได้สอบถามว่าสามีชื่ออะไร และลูกชื่ออะไร รวมทั้งชื่อของตัวเองด้วย เพื่อที่จะไปเปรียบเทียบกับรายการที่ขึ้นทะเบียนของลูกชายในเอกสารของทางราชการ จากนั้นผมได้ประสานสัสดีอำเภอ ซึ่งกำลังคลุกคลีอยู่กับการตรวจเลือกทหารในวันนั้น ขอทราบข้อมูลบุคคลเป้าหมาย แล้วรอดูให้เขาประสานงานกับจนท.ทางเอกสารที่เกี่ยวกับการตรวจคัดเลือกทหารในวันนี้แล้วเสร็จซะก่อน แล้วผมจึงเรียกมาสอบถามและขอดูเอกสารที่เกี่ยวข้องกับเขาในการระบุชื่อรายการบิดา-มารดา พร้อมกับสอบถามเจ้าตัว ซึ่งก็ตรงกับที่ผมได้สอบถามผู้หญิงที่อ้างว่าเป็นแม่ด้วย ผมจึงจัดให้สองคนแม่ลูกมาเผชิญหน้ากันท่ามกลาง การลุ้นเอาใจช่วยของพวกเราหลายคนว่าจะใช่บุคคลตามที่แม่อยากเจอ หรือไม่ เมื่อมาเจอและเผชิญหน้ากันแล้ว ผมถามคนที่เป็นแม่ว่า ลูกคุณชื่ออะไรที่อยากจะมาเจอในวันนี้ แม่ตอบว่าชื่อพิพัฒน์ เคร่งจริง (ถ้าเขาไม่เปลี่ยนชื่อนะ)ลูกชายก็พูดขึ้นว่า ชื่อพิพัฒน์ นั้นเป็นชื่อพี่ชายของเขา ส่วนตัวเขาเองเป็นน้องชายชื่อวิวัฒน์ เคร่งจริง เมื่อแม่ได้ยินเช่นกันยิ่งดูสีหน้าโศกเศร้าเพราะไม่คาดคิดว่าจะมาเจอเป็นลูกคนเล็กที่แม่จากมาแบบไม่อยากจากด้วยความระทมทุกข์ในครั้งนั้น แม่โผกอดลูกชายแน่น น้ำตาไหล อาบลงสองแก้มเต็มใบหน้า พร้อมกับพร่ำเพ้อพูดออกมาว่า..แม่ไม่ได้ทิ้งนะ.. แม่ไม่ได้ทิ้งนะ...แม่ไม่ได้ทิ้งนะ....ประโยคเดียวๆ อยู่หลายครั้ง ผมอยู่ในเหตุการณ์ยังน้ำตาซึมไปด้วย น้ำตาแห่งความดีใจและมีความสุขกับสองแม่ลูกมันจุกอยู่ในลำคอ..ผมมองดูลูกชาย คงด้วยความเป็นหนุ่มของเขา ที่ไม่คิดว่าจะมาเจอแม่บังเกิดเกล้าโดยบังเอิญ ขณะที่แม่กอดเขาแน่น เขาก็ยังยืนเก้ๆกังๆ เขินๆยังไม่กล้าที่จะกอดผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มาบอกว่าเป็นแม่ อาจจะยังไม่มั่นใจ หรืออาจจะยังสับสนอยู่ก็ได้ ขณะนั้นผมได้ถามลูกชายว่า มาตรวจเลือกทหารในวันนี้กับใคร เขาบอกว่ามากับคุณป้า แม่ได้ยินเลยบอกให้ลูกชายไปตามป้ามาหาหน่อย แม่จำป้าได้ เมื่อลูกชายไปตามมาแล้ว แม่กับป้าก็ได้คุยสอบถามสารทุกข์สุขดิบ เล่าถึงอดีตเมื่อครั้งเคยอยู่ด้วยกัน ก็ตอบโต้กันได้หมดทุกคำถาม ทั้งสามคนได้คุยกันพอสมควร จึงเป็นคำตอบไปในตัวว่า คือรู้จักกัน เป็นสิ่งที่ยืนยันอีกทางหนึ่งว่า..ผู้หญิงคนนี้และผู้ชายคนนี้คือแม่ลูกกันจริงๆ.. สำหรับประเด็นที่ว่าเมื่อลูกชายเกิดและเติบโตที่เมืองนนทบุรี แล้ว ทำไมต้องมาขึ้นทะเบียนทหารที่นี่ ผมได้รับคำตอบจากสัสดีอำเภอว่า กรณีพ่อแม่ไม่ได้สมรสกัน ลูกจะต้องมาขึ้นทะเบียนทหารและจะต้องมาเช้ารับการตรวจเลือกตามภูมิลำเนาของมารดา ครับ.. ท้ายนี้ขอให้แม่ลูกคู่นี้มีความรัก ความผูกพันธ์ในสายเลือด มีความสุข มีความเจริญ เลี้ยงดูและตอบแทนตามบทบาทและหน้าที่ของกันและกัน "ฝ่ายปกครอง มีหน้าที่ทำให้ประชาน ทุกข์น้อยลง สุขมากขึ้น"
!!!!!! ต้อย รอบรั้ว ภูธร0619782952!!!!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น